Lees de werkvloerverhalen van (anonieme) vrouwen over typische, aparte of onbegrijpelijke ervaringen die hebben plaatsgevonden op de werkvloer. Insights achter gesloten deuren, met deze keer het verhaal van Marly.
Eén niet zo goede morgen…
In tegenstelling tot de andere werkkamers waar ze net binnen is gelopen doet ze de deur achter haar dicht.
Het was acht uur ’s ochtends en Marly liep zoals elke dag de grote draaideuren van haar kantoorgebouw binnen. Ze begroette de vrouw bij de receptie, vroeg naar de post en openende met haar pas het poortje naar de lift waar ze de knop voor de 26e verdieping in drukte. Op haar werkplek wisselde ze haar sneakers om voor haar hakken die ze onder haar bureau had staan. Ze sorteerde de post en liep ze haar eerste rondje door het kantoor. Het was nog rustig. Niet veel mensen zaten al op kantoor. Het hele bestuur was nog afwezig, alleen Esther van HR was er al en Emiel van M&A had zijn eerste koffie ook al achter zijn kiezen.
Ze loopt de trap af naar de 25e verdieping waar ze eenzelfde rondje langs de kantoren maakt. De kamer van Business Intelligence bereikt ze met de laatste stapel post. Hij zit er al; Milan. Zijn collega Freek werkt altijd thuis op woensdag, maar Milan is al present. In tegenstelling tot de andere werkkamers waar ze net naar binnen is gelopen, doet ze de deur achter haar dicht nadat ze binnenstapt.
“Goedemorgen” probeert ze zo luchtig mogelijk te zeggen. Ze loopt naar het bureau van Freek om de post neer te leggen, maar blijft een beetje hangen. Milan stopt met typen en leunt naar achter. “Eén Goedemorgen!” antwoordt hij. Hij spreekt het overdreven opgewekt en nadrukkelijk uit. Zoals hij altijd doet. Zoals hij is. Het is één van de dingen die ze normaal gesproken zo leuk aan hem vindt. Nu wordt ze er ongemakkelijk van. “Hoe is het?” vraagt hij. Hij vraagt het niet omdat hij wil weten hoe het met háár is – zoals bijna niemand dat doet – maar gewoon als conversatiestarter. Hij weet alleen niet dat het deze keer een beladen vraag is, met een onverwacht antwoord…
Marly begint zenuwachtig heen en weer te lopen. “Ikke…” begint ze. “Ik moet je wat vertellen. Ik bedoel… iedereen zal het snel genoeg weten, maar ik wil niet dat je het via via hoort.” Ze durft hem niet aan te kijken en pakt de stoel achter het bureau van Freek vast om zichzelf overeind te houden.
“Ik ben zwanger.”
Het lijkt alsof het niet bij hem doordringt, want het duurt een eeuwigheid voordat de stilte verbroken wordt. Maar dan reageert hij toch. “Van mij?” hij kijkt haar aan. Zijn ogen staan wazig, alsof hij al honderd scenario’s voor zich ziet. “Nee.” Ze zegt het direct, om hem uit zijn lijden te verlossen. Maar toch bespeurt ze een fractie van een seconde een teleurstelling in zijn blik. Had hij gehoopt dat het wel van hem was? Dat had ze niet verwacht. Daar had ze überhaupt geen rekening mee gehouden.
Ze kan haar tranen niet bedwingen, die kut hormonen ook, denkt ze. “Het kan niet van jou zijn toch…” begint ze door haar tranen heen. “Ik wilde dit niet. Ik weet niet wat ik wil.”
“En wat ga je nu doen?” vraagt hij.
Waarom reageert hij zo afstandelijk? Waarom kan het hem niet schelen dat ze hier als een grote hoop ellende staat? “Ga je het houden?” vraag hij vervolgens. “Ja natuurlijk.” Ze reageert bijna beledigd. Het is niet eens bij haar opgekomen dat er ook nog een andere optie is. “Nou gefeliciteerd dan maar.” Aan zijn stem hoort ze hem al afstand van haar nemen. Hij heeft het hoofdstuk al afgesloten. Het hoofdstuk ‘Marly’ is uit zijn agenda.
Marly kijkt Milan bijna smekend aan. Ze wil iets van een lifeline, een knuffel, een ‘het komt allemaal goed’, een ‘ik ben gewoon hier als je me nodig hebt’. Maar er gebeurt niks. Hij zegt niks. Hij doet niks. Is hij gekwetst, of kan het hem gewoon geen zak schelen? Ze weet het niet. Maar ze weet wel dat het klaar is hier.
Ze draait haar gezicht naar het raam toe. “Ik… Ik vond gewoon dat je het moest weten…” Ze probeert de rest van haar tranen in te slikken en veegt ze weg van haar wangen. Dan draait ze zich om en loopt naar de deur. Milan zit alweer met zijn gezicht in z’n laptop. Ze voelt alweer nieuwe tranen opkomen maar drukt de klink naar beneden. “Doei.” En ze trekt de deur achter haar dicht.
Marly loopt via de wc terug naar haar werkplek. Haar ogen zijn nog een beetje rood, maar veel zie je er niet van. Niets van de zeven weken oude baby in haar buik. Niets van het verpletterende gesprek van daarnet. Niets van de het hele gebeuren tussen haar en Milan dat nu in één klap in de prullenbak is gegooid.
Ze gaat aan haar bureau zitten, haalt een keer diep adem en zet dan de knop om. Deze baby is welkom. Deze baby zal met open armen ontvangen worden. Maar deze baby gaat geen roet in het eten gooien. Ze was vastberaden zichzelf binnen dit bedrijf op te werken naar een positie die ze waard is. Ze heeft nog zes maanden om zichzelf onmisbaar te maken voordat ze er verplicht zestien weken tussenuit moet. Zes maanden waarin ze de vermoeidheid, de misselijkheid, de pijn in de rug en de dikke enkels zal negeren. Zes maanden waarin ze kokerrokken en naaldhakken zal blijven dragen alsof er niks aan de hand is. En dan zal ze er tussenuit moeten, iets waar ze nu al tegenop ziet…
Dit was een van de werkvloerverhalen van één van onze lezers. Heb jij ook een bizarre situatie of memorabele gebeurtenis meegemaakt? Laat het ons weten en wie weet zie je jouw verhaal hier binnenkort (anoniem) online!
Meer werkvloerverhalen
Dit is hoe ik zwanger zijn ervaarde op de werkvloer
Waargebeurd werkvloerverhaal: De meeting met een besloten einde…
1 op de 3 heeft seks op de werkvloer
